दूर तिथे क्षितिजावर चांदण्यांचं गाव
रोज सकाळी माझ्या ओठी पाहिल तुझं नाव ।
मी चांदण्या मोजता मोजता तुला शोधून पाहिलं
पूर्ण गावभर हिंडलो पण तुझचं घर राहील ।
खूप खूप फिरलो पण तू नाही दिसलीस
का कुणास ठाऊक तरीही जवळची वाटलीस ।
नंतर एक दिवस कळलं की तू नव्हतीसच घरी
तूच होतीस गावमधल्या चांदण्यांची परी ।
तुझ्या त्या गावामध्ये मला का ग प्रवेश नाही
खरं खरं सांग माझं चुकलं का ग काही ।
तेवढ्यात कुठून एक ढग क्षितिजवरती येतो
चांदण्यांच ते गाव हलकेच मिठीत घेतो ।
पुसून टाकतो सर्व काही जातो स्वतः विरून
तुझ्या माझ्या सर्व जागा मी पाहतो पुन्हा फिरून ।
तू इथे नसलीस तरी आठवण येते खूप
भडभडणाऱ्या जखमेवरती तेवढचं साजूक तूप ।। (२)
विशाल आपटे (अवि)
No comments:
Post a Comment