दिवस आणि रात्रीच एकदा असूयेपोटी भांडण होत
दिवस म्हणतो:
चंद्र कोरल्या रात्री नभी चांदण्यांची नक्षी
फिरतेस काळी शाल ओढून, उब घेऊन वक्षी
घेतेस मनीचा ठाव, करवतेस स्वप्नांची सैर
ढगांशी तुझा घरोबा मात्र सावलीशी वैर
तुझा चंद्र शांत तेवतो, जसा अंधारात दिवा
सांग सजणे का नाही वाटणार मला तुझा हेवा ।।
यावर रात्र म्हणते:
तांबडं फुटताच सकाळ सकाळ कोंबडे देतात बांग
अवघी सृष्टी पुनर्जन्म घेते निद्रेला मारून टांग
सूर्याचा प्रत्येक किरण चैतन्य घेऊन येतो
मी पांघरलेली काळी शाल हलकेच ओढून नेतो
तिन्हीसांजेला वर आभाळी रोज रंग नवा
सांग सजणा का नाही वाटणार मला तुझा हेवा ।।
- अवि
१०.०२.२०१६